Heb je je ooit afgevraagd waarom bepaalde mensen opgroeien onder ‘schijnbaar’ volmaakte leefomstandigheden, met ideale en ondersteunende ouders, terwijl ze niet eens in staat zijn om zich de meest elementaire zaken toe te eigenen? Heb je iemand gekend die, ondanks zijn of haar hoogbegaafdheid, steeds opnieuw dezelfde fouten maakt? Iemand die voor het geluk geboren lijkt te zijn, maar toch heel ongelukkig in het leven staat?
Sociologen zijn van mening dat wij een product zijn van onze omgeving. Biologen zijn er dan weer van overtuigd dat onze genetische structuur bepaalt wie we zijn. Een eindeloze discussie over nature versus nurture dus. Spirituele mensen denken er doorgaans zo over: pas als we in staat zijn menselijke ervaringen te beschouwen als een evolutionair proces van de ziel, kunnen wij ons doel op aarde leren begrijpen. Tijdens onze ervaringen als mens werken we bewust of onbewust aan het bereiken van meesterschap over twaalf primaire levenslessen. In deze bijdrage schetsen we een beeld over de eerste vier levenslessen uit de spirituele psychologie.
De menselijke evolutie
De mensheid ontwikkelt zich al millennialang. Vanuit evolutionair standpunt zou je zelfs kunnen zeggen dat dit proces tegenwoordig heel snel gaat. Maar als we nu zo snel vooruit gaan, welke invloed heeft dat dan op de twaalf primaire levenslessen? In feite bestaan de primaire levenslessen net zolang als we bestaan. Door de snelheid van de menselijke evolutie is het mogelijk om in het huidig leven de twaalf primaire levenslessen te realiseren.
Persoonlijke levenslessen
Levenslessen zijn altijd persoonlijk, in die mate dat ze steeds gericht zijn op het individu. We kiezen altijd de beste omstandigheden om zo elke levensles te bevorderen, we plaatsen onszelf ook precies in de meest geschikte tijd daarvoor (dit is wederom een bewust of onbewust proces). Als we bijvoorbeeld aan de levensles ‘acceptatie’ willen werken, dan zullen we ons bewust of onbewust in een situatie plaatsen waar we vanuit onze ziel gestuurd worden om van acceptatie een natuurlijke eigenschap te maken. Om dit te bereiken is verantwoordelijkheid tegenover jezelf onontbeerlijk. Verantwoordelijkheid is in feite een handeling (geen eigenschap) die voortvloeit uit het al dan niet bezig zijn met het meester worden van levenslessen. Met andere woorden: we nemen de verantwoordelijkheid om aan de levenslessen te werken of we doen dat niet.
Primaire levensles 1 – Acceptatie
Aan de basis van deze levensles ligt de vrouwelijke vorm. Door een negatieve katalysator kunnen mensen de gewoonte kweken om zichzelf telkens opnieuw te wentelen in de slachtofferrol. Energetische blokkades die zo ontstaan, manifesteren zich in zelfsabotage, waarbij iemand ‘alles goed lijkt te doen’, maar waarbij die aanpak toch niet schijnt te werken. Mensen kunnen leren om goede dingen te creëren, maar als de uitgezonden energie terugkeert, hebben ze moeite om de beloning te accepteren. Acceptatie is de kunst om energie door je heen te laten stromen. Energie bestaat niet als ze niet in beweging is. Pas als er een energetische beweging ontstaat, wordt er een potentieel bereikt. Als je aandachtig kijkt naar de gebieden in je leven waar die energie geblokkeerd is, kan je tot de ontdekking komen dat ‘acceptatie’ het ontbrekende puzzelstukje is.
De levensles acceptatie is dikwijls moeilijk te beheersen, want als een levens- of gedachtepatroon eenmaal vaste vorm heeft aangenomen, dan is die moeilijk te veranderen. Het zijn ‘vastgeroeste’ en ‘vertroebelde’ overtuigingen binnen onszelf, zeg maar. Om acceptatie te integreren in je leven dien je je verantwoordelijkheid te nemen over je eigen werkelijkheid. Er zijn twee kanten aan elk verhaal. Je bent nooit énkel het slachtoffer in je eigen verhaal. Het is cruciaal om dat onder ogen te zien. Verantwoordelijkheid nemen fungeert hierin als tegengewicht voor je persoonlijke kracht. Het is simpel: als je meer succes wilt in je leven, dan moet je daar ook zélf voor zorgen en niet wachten tot het in je schoot wordt geworpen.
Primaire levensles 2 – Aanpassing
De levensles ‘aanpassing’ gaat over het leren aanpassen en vertrouwd geraken met verandering. Weinig mensen voelen zich lekker bij verandering, omdat het ‘onbekende’ ons van nature angst inboezemt. Als we geconfronteerd worden met een onduidelijke toekomst krijgen we het gevoel dat we de controle verliezen over ons eigen leven. Machteloos kijken we toe. Het feit dat we niet in staat zijn ons aan te passen, lijkt in eerste instantie geen belemmering, omdat we ‘voordeel’ zien in het vasthouden aan het oude vertrouwde. Pas wanneer we geconfronteerd worden met drastische veranderingen realiseren we ons dat we onvoorbereid waren. De paradox is, dat het comfort dat we zoeken vaak het best gediend is door vertrouwd te raken met het proces van verandering zelf.
Primaire levensles 3 – Zijn
Mensen die de levensles van het ‘Zijn’ willen aanleren, besteden veel tijd aan het zoeken naar dingen buiten zichzelf. Ze gaan op zoek naar de ‘ontbrekende puzzelstukjes’ om leegtes in hun leven op te vullen. Ze hebben voortdurend het gevoel dat er iets ontbreekt, ook al kunnen ze daar niet meteen de vinger op leggen. Ze hebben hulp nodig van buitenaf om zich goed te voelen. Waar mensen ook voor kiezen, zoiets kan al snel omslaan in een obsessie of een verslaving. Obsessies, verslavingen en dwangmatig gedrag bieden doorgaans de ideale gelegenheden om zich deze levenseigenschap eigen te maken.
Het patroon van deze levensles bestaat erin dat mensen buiten zichzelf op zoek gaan naar dingen die hen ‘heel’ kunnen maken. Uiteindelijk ontstaat er een gedrag waarbij ze op de verslaving gaan vertrouwen. Dat zien we ook gebeuren bij zogenaamde ‘leunrelaties’. Een leunrelatie is een relatie tussen twee mensen die heel afhankelijk zijn van elkaar en die beiden geloven dat ze niet kunnen leven zonder de ander. Het is echter vrijwel onmogelijk dat twee mensen op precies hetzelfde tempo groeien en dus is het een kwestie van tijd voordat de één sneller groeit en de ander, onvermijdelijk, valt. De les ‘Zijn’ komt dus neer op het volgende: wees jezelf, alleen. Tuurlijk mag je een beroep doen op externe zaken om je leven op te smukken, maar deze vormen niet de basis van je geluk.
Primaire levensles 4 – Menslievendheid
Het woord menslievendheid of liefdadigheid is in onze samenleving synoniem geworden voor ‘geven’. Hoewel dit een uiting van menslievendheid kan zijn, slaat deze les echter niet uitsluitend op de kunst van het geven. Menslievendheid is het respecteren van de connectie die we hebben met anderen, en dat in al onze handelingen tot uitdrukking laten komen. Als we in onze handelingen respect tonen voor anderen zijn wij diegenen die groeien. Maar voordat we deze les kunnen toepassen, moeten we eerst leren onze eigen energie te centreren. Afhankelijk van datgene waarop een mens deze eigenschappen richt, kan deze les duaal overkomen.
Toon je vooral respect naar jezelf toe en handel je vooral uit eigenbelang? Dan ben je voor de buitenwereld zelfzuchtig en opportunistisch. Je eigen behoeftes zal je nooit kunnen invullen, omdat de connectie met andere mensen ontbreekt. Richt je daarentegen al je ‘menslievendheid’ naar de buitenwereld toe, dan is het alsof je overcompenseert en heel hard je best wil doen om aardig gevonden te worden. Van zodra je deze levensles de baas bent, zal je tot de ontdekking komen dat alles draait om het vinden van het juiste evenwicht tussen geven en nemen.
