277 views
De uitnodiging voor de trip naar Engeland leek uit het niets te komen maar ze kon er niet aan weerstaan. De Avalon krachtplaats, Camelot, koning Arthur, Merlijn de magiër… Een jeugdfeuilleton met een vreemde taal brabbelend Alvermannetje uit Avalon had haar in haar kinderjaren verlangend doen uitkijken naar de woensdagnamiddagen en de middeleeuwse Arthurromans met hun transformationele inhoud hadden haar ook altijd gefascineerd.
Er was iets wat resoneerde en eigenaardig genoeg hadden die Keltische romans zelfs haar studiekeuze helpen meebepalen: magie, feeën, de in het zuiverende violet geklede magiër, de graal, de ridder die eropuit trok om het kwade te bestrijden en de liefde van de jonkvrouwen niet begreep omdat zijn hoofd gevuld was met het nastreven van roem en eer door strijden en doden. Na vele gevechten in de uitwendige wereld doolde hij uitgeput rond in het woud en volgde de grootste worsteling: die met zichzelf, met zijn vrouwelijke kant, zijn donkere kant, zijn innerlijke demonen.
Het dichtbegroeide bos dwong hem tot zelfreflectie. Een onderdompeling in water, contact met de bron, symbool voor zijn eigen bron, schonk hem dan ineens inzicht en bewustzijn. Hij zag weer helder, herinnerde zich wie hij werkelijk was en als een gelouterd man trok hij terug naar het kasteel waaruit hij vertrokken was, klaar voor de jonkvrouw voor wie hij aanvankelijk niet echt oog gehad had. Hij was geliefd, voelde de behoefte niet meer om zich te bewijzen. De cirkel was rond. De wereld was grotendeels dezelfde gebleven maar hijzelf was veranderd en hij had een andere kijk op de werkelijkheid gekregen. Er zat zoveel in die mythes…
Krachtplaatsen bezoeken
Op de bus werd haar vriendin meteen ingepalmd door een zachtaardige man die de jonge vrouw als zijn soulmate zag. Geen probleem, ze vond het best fijn om twee zitplaatsen voor zichzelf te hebben. Dan kon ze lekker mijmeren en dagdromen en haar vriendin zou veilig zijn bij de voormalige security man. Wie zouden de andere reizigers zijn? En wat hield de reis eigenlijk in? Het was wat vaag gebleven.
Ze gingen krachtplaatsen bezoeken in Zuid- Engeland: St Michael’s Mount op een leylijn – wat een leylijn of krachtlijn was, begreep ze toen niet helemaal – Glastonbury, de Tor, de Chalice Well, Winchester waar een kopie van de Ronde Tafel van Arthur hing, de stenen van Avebury, Merlijns grot, Tintagel, de vermeende geboorteplaatse van Arthur. Of die mythes en legendes een historische bron hadden, bleef in de nevelen van Avalon verhuld.
Voor haar ging het om de plekken die in verband gebracht werden met de Arthurromans, voor anderen om de kracht en energie van die locaties. Ze zou hen later begrijpen…
Achteraan zat een koppel veertigers die de achterbank opzochten om meer intimiteit te hebben. Duidelijk geen getrouwd stel, wel innig verliefd. In hun buurt zat een knappe maar wat enge, zongebruinde man met zwarte baard en fonkelende ogen. De sonore stem van een jongen van een jaar of twintig onderbrak geregeld de rustige, zelfs serene sfeer in het voertuig. Hij was duidelijk mentaal andersvalide en iedereen mocht zijn opmerkingen horen.
De olifant in de porseleinkast. Om de een of andere reden had ze wat schrik van zijn luidruchtigheid en openhartigheid en besloot ze uit zijn buurt te blijven.
De stenen cirkels van Avebury waren niet zo mooi als die van Stonehenge maar wel de grootste in de wereld en het oudste prehistorisch monument in Engeland. De mysterieuze stenen staken fel af tegen de Engelse cottages en het gouden avondlicht dat monumentale schaduwen in het gras aftekende, liet je fantaseren over de inwoners van duizenden jaren geleden. Weldra werd duidelijk dat de meeste medereizigers coach of therapeut waren, met energie werkten.
Boeiend en geheimzinnig. Saint Michael’s Mount was misschien minder indrukwekkend dan zijn Franse tegenhanger maar Cornwall met dat ruwe, rotsachtige landschap was een van haar favoriete streken en ze genoot met volle teugen. En dan eindelijk naar Arthurcountry. Al blijft de historiciteit van deze legendarische figuur onzeker, het belet de Britten niet veel plekken aan deze mythische koning toe te dichten. De ruïnes op de rotsen in Tintagel zijn resten van het kasteel waar Arthur zou geboren zijn en eronder ligt de fameuze grot van zijn mentor, Merlijn. Onbereikbaar voor toeristen wegens het hoogstaande water maar reizigers gaan dan maar in de toegankelijke grot ernaast. Er zouden zich veel kristallen in de rotsen bevinden. Klonk veelbelovend.
Camelot, het beloofde land der mythe
Camelot, het Beloofde Land… Geschiedenis of mythe, wat doet het er toe. Eeuwen geleden werd een schrijver al geïnspireerd om de idee van gelijkwaardigheid, vrijheid, broederschap, gesymboliseerd door een ronde tafel, te introduceren en aan een ronde tafel over geschillen te praten in plaats van te vechten. Het duurde nog een aantal eeuwen voor die begrippen in de Amerikaanse grondwet opgenomen werden maar wat is tijd?
Voor het diner ging ze nog eens buiten het rotsige zeelandschap bewonderen. Ze zag plots het profiel van een reusachtig gezicht in de rotsformatie. Duidelijk een neus, mond, slapende ogen en golvende lokken gevormd door wandelpaden. “Merlijn heeft hier zijn aanwezigheid in de vorm achtergelaten,” zei een dame die bij haar kwam zitten. Het leek geloofwaardig in de nabijheid van de ruisende zee. Het gouden avondlicht op de golven tekende werkelijk een betoverend gezicht af tegen het water.
Honger dreef haar terug naar het hotel. De stemming zat er goed in die avond. Vrolijkheid alom, babbelen, dansen, rondhuppelen en niet omdat men onder invloed van alcohol was. Enkel gelukkige gezichten. Voor het slapengaan werd geknuffeld en plots zag ze Karl, de luidruchtige jongen, die wat buitengesloten stond te kijken. Ze voelde ineens de drang om naar hem toe te gaan en hem te omarmen. Toen ze dat ook effectief deed, wist ze niet wat haar overkwam. Ze plakte als het ware tegen hem aan en voelde zo een krachtige energie dat ze zich bijna niet kon losmaken uit de omhelzing. Ze stelde zich open om nog meer van die kracht op te nemen. Het voelde zo warm en sterk. Ze was beschaamd dat ze hem had proberen mijden.
Vanaf toen waren ze onafscheidelijk op de trip en bus. Hand in hand, arm in arm…
Wat heerlijk om bij zo een puur iemand te zijn en zulke zuivere liefde te voelen. Na een bezoek aan de kathedraal van Winchester kwam iedereen met tranen in de ogen buiten en dat kwam niet alleen door de hemelse muziek daar. Een man van middelbare leeftijd met lang grijs haar en baard die ze ook op andere plaatsen tijdens de trip gezien hadden, maakte ook hier zijn opwachting. Hij zat steeds dichter bij hen. Er ging iets krachtigs van hem uit. Zijn nabijheid leek hen te vullen met liefde en vervoering. Ze zou het allicht zelf niet geloven en aan inbeelding toeschrijven, mocht iemand anders haar dit verteld hebben maar het voelde echter dan echt en meer dan zalig.
Het gevoel bleef hangen toen ze In de straten van Glastonbury, het volgens believers voormalige Avalon, rondzwierven. Het ene esoterische winkeltje schuurde zich tegen het andere. Toen ze de volgende dag de moeilijke klim naar de stenen Tor op de heuvel moesten afleggen, wist ze dat het met Karl geen moeite zou kosten. Hij was gewoon een powerhouse en zou de energie leveren om moeiteloos te klimmen. En inderdaad, ze bereikten als eersten de top.
De krachtige energie van de Graal en de heilige beker
De Graal, de heilige beker, waarnaar de ridders van de Ronde Tafel op zoek waren, zou in de heuvel begraven zijn. In ieder geval had je van hieruit een fantastisch uitzicht op het landschap. Toen ze terug het stadje introkken en een pub naderden begonnen twee kerels met rode wangen en wazige blik en een grote pint flets bier in hun handen geklemd, te lachen bij het zien van Karl. O, neen, als die dronkenlappen mijn vriend maar niet beginnen uitschelden, dacht ze. Karl reageerde onmiddellijk: ‘’Niet mee inzitten, ik ben dat gewoon.’’ Hij kon gewoon haar gedachten lezen! Dat merkte ze bij nog een aantal gelegenheden. Ook op de bus bleven ze hand in hand zitten. De jongen die bij het begin van de tocht zo luidruchtig was, was helemaal tot rust gekomen en zat stil te genieten.
Zij voelde zich opladen in zijn aanwezigheid. Hij was gewoon een batterij, een puur kanaal van kracht en liefde en toen ze in zijn bruine, zachte ogen keek, dacht ze: wat ben jij een grote ziel! Ze moesten eens weten. Wie is eigenlijk gehandicapt in deze wereld? Ze had door de vorm gekeken en de essentie van Karl gezien. Ook dat had de jongen gevoeld want de volgende dag zeiden zijn ouders dat hij gezegd had dat hij zich voor het eerst begrepen voelde.
Bij de lunch zat ze die dag naast Karl aan een houten picknicktafel tegenover haar vriendin en de donkerharige therapeut. Ze was zalig gelukkig en dankbaar voor deze tocht die haar niet alleen met de schoonheid van Engeland in contact bracht maar vooral met een boeiende innerlijke en energetische wereld.
Plots, zomaar uit het niets, voelde ze een enorme energiegolf door haar stromen. Het ging zo vlug en hevig dat ze niet wist waar die kracht vandaan kwam. Het leek alsof iets in haar kruin binnenkwam, via de ruggengraat naar beneden ging en terug naar boven uit haar vloeide. Het overweldigde haar: de sterkte, de intensiteit, de liefde, de overvloed en extase die plots stroomden. Dit voelde zo heftig dat ze vreesde het niet aan te kunnen. Ze stroomde gewoon over en kon alleen nog uitbrengen: “ Ik moet geven, ik moet geven…” “Geef een beetje aan mij,” zei de donkere man tegenover haar. Geleidelijk aan ebde het gevoel weg maar ze bleef danig onder de indruk van de ervaring en werd helemaal stil. Het drong tot haar door dat de Graal verwees naar de overstromende beker die je zelf kunt zijn. Stromen, stromen, stromen, eerst open staan en ontvangen om dan te kunnen geven. Het voelde heerlijk nieuw en toch vertrouwd. Nu begreep ze waarom de ridders, ook al hadden ze slechts een versluierde beker aanschouwd, hun hele leven op zoek waren naar deze schat. Een schat die in feite in hen zat…
